دیدم به خوابِ خوش، که به دستم پیاله بود»

بهتان نزن، پیاله پُر از آشِ خاله بود!

هر درد و هر بلا که شده نازل از فلک

از ابتدا به آدرس مخلص حواله بود

یخچال شد خراب پس از بیست و پنج ماه

دفترچه‌ی گرانتی‌اش امّا دو ساله بود

هرکس به پشتگرمیِ وام ازدواج کرد

«در رهگذارِ باد، نگهبانِ ژاله بود»

دارایی حقیر، پس از کسرِ قسط‌ها

یک اسکناسِ پانصدی، آن هم مچاله بود

هر ماه، هفت روز اگر شاد بوده‌ام

بیست و سه روز کارِ من افغان و ناله بود

ارثی که از پدر به منِ بی‌نوا رسید

دانگی ز یک اتاقِ بدونِ قباله بود

جایی که شهردار «خیابان» نهاد نام

یک کوچه‌ی سه متریِ پر چاه و چاله بود

این شعرِ من نداشت اگر معنیِ درست

تقصیرِ خوابِ دیشب و آن استحاله بود

من که در ابتداش نوشتم به خطّ خویش:

«دیدم به خوابِ خوش که به دستم پیاله بود»!